Ruim een week geleden bezocht ik Onderbuikblues, van Peter Handke. Het onderwerp van de voorstelling: een machteloze man die steeds minder in staat blijkt betekenis te vinden of contact te maken in een overvolle, snelle en anonieme wereld. Goed onderwerp. Alleen de manier waarop deze boodschap overgebracht werd was mij iets te langdradig. Ruim een uur kwam er een scheldtirade van `de wilde man’ over ons heen, en na een half uur werden mijn oogleden toch wel een beetje zwaar. Een ontspannen avondje uit was het dus in ieder geval niet. Maar dit was natuurlijk ook niet de bedoeling, dan kun je beter naar zoiets als Holiday on ice gaan, en dat is nou precies waar dit stuk zich onder andere tegen verzet (onze samenleving wordt een Disneypark, waarin nauwelijks nog duidelijkheid bestaat over morele en menselijke waarden, aldus de Duitse filosoof Peter Sloterdijk). De wilde man was acteur Herman Gilis. Hij speelde een machteloze man die wanhopig op zoek is naar zin en schoonheid. Hij zit in de metro en kaffert iedereen uit die in zijn blikveld komt. Het leven is volgens hem lelijk en zinloos en iedereen (de metropassagiers en wij, het publiek) moet het hierbij ontgelden. Wij zijn allemaal verdord door onze zoektocht naar schoonheid. Ik vond Gilis erg goed. Je voelt zijn kwaadheid en verbitterdheid, en ruim een uur schelden (en dan nog poëtisch en overtuigend ook), petje af. Het taalgebruik is erg mooi. `Waarom heb je in plaats van nakomelingen en navolgers alleen na-apers?’ `Ach, al jullie wereldlaureaten die in de journaals, de Ter Zakes en de Nova’s de toegang tot de wereld en de hele wereld zelf kapot snateren. Wat moet dat elitespelletje van jullie nou? Jullie eliteshow? Er bestaat toch allang nergens een elite meer. Alleen nog jullie elitegedoe’. Pas aan het einde, na de 20e halte, is de wilde man dan eindelijk uitgeraasd. Dit is een mooi moment. De haat en woede is weg en er is alleen nog eenzaamheid en wanhoop. Dan komt de wilde vrouw, gespeeld door Fania Sorel, en geeft hem een koekje van eigen deeg. Ze wenst hem nu naar een eenzame planeet. Het laatste woord is van de stationsspeaker: `He, het mooist zou zijn, als je niet wist, waarheen je zou rijden; op welk station je zou uitstappen; hoe het er daar uit zou zien; wat je daar te wachten zou staan. Het was een heerlijke tijd. Het was een machtige tijd. Het was de mooiste tijd.’

Onderbuikblues
9, 10 en 16 mei te zien in het Ro theater te Rotterdam
Op tournee t/m 3 juni
www.rotheater.nl