Vannacht reed ik een nachtrit. Samen met nog 20 andere MG’s van de club een route rijden die begon om 24 uur en eindigde om 8 uur. Slapeloze nachten gingen hier al aan vooraf of ik wel mijn ogen open kon houden om mijn vader de auto de juiste weg in te sturen, maar het ging mij wonderbaarlijk goed af. De eerste 3 uur. Want het gevecht tegen de slaap is een zeer vermoeiend spel.

Het fenomeen komt namelijk in fases. Fase 1 begint nog redelijk onschuldig met wat gapen. Dit is te overzien. Met wat optimistische praat en wat ontkenning kom je een end. Snel hierop volgen de prikkende ogen. Ook deze zijn nog wel te behappen. Vooral als je er wat Red Bull tegenaan gooit (figuurlijk) zijn deze 2 fases zeker wel door te komen. (Waarom dat vocht overigens geel is, is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Waarschijnlijk met de redenatie geproduceerd dat mensen toch niet meer naar de inhoud kijken als ze naar dat drankje grijpen, maar wel een beetje flauw). Maar na 3 uur zet de slaap zijn grootste troef in; het gedeeltelijk uitschakelen van de geest. Dit uit zich in het praten in steno, het hoofd wat alleen maar rechtuit wilt kijken en de volledige overgave van het lijf aan de zwaartekracht  (ik reken hierbij oogleden en tevens het kapsel ). Je moet van goeden huize komen om niet de afslag Dromenland te pakken. Het koste mij vreselijk veel moeite; veel ogen wrijven, verzitten en concentreren op de witte banen op het asfalt voor mij, hielden mij op de rit. Maar rond de klok van 5 had de slaap nog 1 kaart in handen; de warm wordende wangetjes. Je hebt het gevoel alsof je 2 hele bolle dampende rooie wangetjes hebt die zich als een gloed langzaam uitbreiden rond je hele hoofd en zich daar een gewicht aanmeten van zo’n 2 kilo. De wangen willen dan ook maar 1 ding en dat is op een kussen liggen met veel zacht dons. En dat laten ze je weten ook! Je krijgt visioenen van dikke dekbedden en schone lakens, enorme Zweedse matrassen met blokjes motief, en dikke sloffen en warme pyjama’s en en….

Het werd me bijna fataal. Maar ik heb het toch gered! Ik kan zonder gene zeggen dat ik toch redelijk trots op mezelf was na deze overwinning. En toen ik dan toch eindelijk de slaap zijn zin gaf, hield híj het maar amper 2 uur vol! Daarna was ik klaarwakker! Nog vreselijk moe, maar alle dromen bleven uit! Wat is Klaas Vaak eigenlijk een kinderachtige tegenstander zeg…