Een vraag die mij al jaren bezig houdt.

De telefoon er op gooien is ook zo raar, als er een drie-en een halfjarig kopieerapparaatje in de buurt loopt.

Als je dat voordoet, dan pakt ze elke keer als je even niet kijkt de telefoon op, om die er gelijk weer op te gooien…

Of: ‘we zijn net bezig om een kaart uit kiezen voor meneer Ursinus wat zou u doen : “helaas te vroeg overleden” of “het scheepje vaart uit,”  deed het altijd goed.

De telefonische-wonderverkopers gooiden verontschuldigend de telefoon er op.

Maar deze methode is toch te hard bevonden door m’n vrouw, helemaal als m’n dochter met d’r grote oren in de buurt is (en je moet het lot niet tarten natuurlijk).

Dan komt ze er op de peuterspeelzaal geheid een keer op terug: ‘nee papa is de kaart al aan het uitkiezen voor z’n begrafenis…..’ 

Het kan ook anders.

Je word gebeld terwijl je staat te strijken en wat vraagt de telefonische verkoopbimbo: ‘Is de vrouw des huizes misschien thuis?’

‘Nee, hoezo?’ is mijn antwoord.

‘Het gaat om een dagcrème, meneer.’

‘Heey, Truus! Ik sta hier te strijken, ik heb vanochtend gestofzuigd, de ramen gelapt, de Viva gelezen, de was opgehangen, als ik nog een rokje aan doe, kan ik zo in die clip van Queen figureren. Maar ik mag niks weten over dagcrèmes?’

Terwijl ik het strijkijzer neergooi voel ik dat de metroman-chromosomen de overhand beginnen te krijgen.

‘Wie is dat pap?’ M’n dochter vind het wel spannend worden: een vader die tot honderd staat te tellen, zo spannend, dat ze haar schilderwerk er even voor laat.

‘Bent u er nog meneer?’ hoor ik het telefonische emancipatie-wonder aan de nadere kant van de lijn.

‘Ja hoor, ik had even de deur open gemaakt, de vrouw des huizes loopt net binnen, over toeval gesproken!’ Lieg ik en geef de telefoon door aan m’n dochter.

‘Hallo, mevrouw,’ (ze doet het goed, ze klinkt volwassen).

Ik hoor de vrouw haar riedeltje doen aan de andere kant van de lijn.

Na een tijdje, opeens uit het niets, onderbreekt ze de verkoopmadame: ‘Jah maar Iza is van de week naar de dokter geweest, ze heeft heel erg auw en nauw moet ze geopert worden, nou en dan kreeg ze een…. een… hoe noemmie dat nou pap?’

'Injectie,' antwoord ik.

‘Hey opgehangen,’ m’n dochter kijkt me vragend aan.

‘Oh, dan was zeker de batterij op,’  lieg ik,  ‘pak je toch even die roze telefoon, ze zal zo wel terugbellen, het was geloof ik heel belangrijk, prinsessencrème ofzo!’

Ze loopt naar d’r Barbiefoon, drukt op een paar knoppen en neemt ‘niets vermoedend’ de telefoon op: ‘oh ben je daar weer, jah de telefoon was leeg, heb ik vanochtend nog opgelaat, die batterijen zijn niet meer helemaal dubbel fris!’

Ze kijkt me half aan, alsof ze luistert, acteert gewoon verder: ‘nee, ze kreeg een jectie, voor de pijn, maareh waar belde je eigenlijk voor……. prinsessencrème?’  

Dick Ursinus is beeldend kunstenaar uit Rhoon-Portland, die twee keer per week columns en verhalen op z’n website www.dickursinus.nl plaatst