In tegenstelling tot wat de informatie op de website van de Schouwburg deed vermoeden is Rembrandts Spiegel een heel toegankelijke, vrolijke, zelfs Hollandse voorstelling.
Het is muziektheater, er wordt prachtig in gemusiceerd en gezongen in het Engels. Meestal wordt de tekst tegelijkertijd in het Nederlands herhaald door de spelers in het stuk.
Het alter ego van Rembrandt en zijn drie vrouwen wordt gezongen door de bariton Roger Smeets en de sopraan Barbara Hannigan.
De muziek is geschreven door Vincent van Warmerdam.
Zoals altijd bij Greenaway is er eigenlijk te veel te zien. Er wordt geacteerd, film geprojecteerd op 3 doeken, gezongen, in en uit een magazijn van kisten geklommen én door muzikanten gemusiceerd.
Door een subtiele belichting is niet altijd te zien wie er waar zingt en dat brengt wat prettige verwarring.
Het verhaal is goed te volgen doordat de verhaallijn heel sober is: Rembrandt als echtgenoot, minnaar en vader en zijn 3 vrouwen die tegelijkertijd op het toneel zijn (ook al is de eerste overleden). Dit geeft een heel mooi inzicht in de onderlinge verhoudingen en geeft de vrouwen vollop kans op elkaar te reageren.
Soms bekroop me bij het stuk wel een déjà-vu gevoel. Vertolkt de Rembrandtfiguur niet te sterk het cliché van de kunstenaar, die sex als muze heeft en als ontbijt, lunch en avondeten? De vrouwen waren wat dat betreft oorspronkelijker 'getekend'.
Vooral Rembrandts eerste vrouw Saskia, die zowel op het toneel als in de geprojecteerde filmfragmenten bijna voortdurend aanwezig is, heeft een sterk uitgewerkte rol. Ook Geertje mag flink uitpakken als de verleidende hoer. Wellicht blijft er daardoor weinig plek over voor Hendrickje, zijn laatste vrouw, wat jammer is.
Dit mooi opgebouwde muziektheater biedt wel het spel en de muziek die het beloofd. En de kostuums en pruiken maken het af.

Array
(
)