Niet alleen omdat de bezuinigingen erg fors zijn, maar het is nog allerminst duidelijk waartoe de bezuinigingen zullen leiden.

Gaan we naar verbetering of hollen we het zo uit dat de investeringen in de afgelopen jaren weggegooid geld zijn?

Gaan de bezuinigingen leiden tot het wegvallen van netwerken die nodig zijn om bijvoorbeeld jongeren te bereiken, jongeren waar men nog wel wat mee kan?

Gaan de bezuinigingen leiden tot nieuw onbehagen in wijken waar de afgelopen jaren juist volop in geïnvesteerd is om dit onbehagen weg te nemen?

Gaan de bezuinigingen leiden tot het opnieuw terugtrekken in de eigen vertrouwde omgeving?

Gaan de bezuinigingen leiden tot sociale uitsluiting bij mensen die zich al buitengesloten voelden?

Gaan de bezuinigingen leiden tot het ontslaan van mensen die binnen de sector de komende jaren, ook gezien de bezuinigingen op Kunst en Cultuur, niet meer aan een baan kunnen komen?

Er zijn nog zoveel vragen die op een antwoord wachten, maar of antwoorden ook zullen komen van de verantwoordelijke bestuurders is nog onduidelijk. Een sociaal plan is er nog niet en wat het de maatschappij uiteindelijk zal kosten is ook nog niet berekend. De nieuw aangekondigde bezuinigingen (afgelopen jaren hebben veel instellingen al te kampen gehad met verscherping van beleid en verminderen van subsidie) zorgen voor veel onrust en niet alleen in het werkveld. Wat te denken van studenten die nu een studie volgen als Culturele Maatschappelijke Vorming, Sociaal Cultuur Werk of welk andere studie in een soortgelijke richting. Of van plan zijn dit te volgen? Wat zegt dit Kabinet, wat zeggen wethouders en andere verantwoordelijke tegen hen? Pech, economie en recht zijn ook leuke studies! Of. Een beetje studie is geen linkse studie!

Ik begrijp best dat er veranderingen moeten komen. Ik ben nimmer tevreden geweest met het gros van sociale projecten in wijken, omdat ze doorgaans geen toegevoegde waarde voor de lange termijn bleken te hebben. Ondanks dit gegeven, kan en mag niet gezegd worden dat er dan maar niet meer geïnvesteerd gaat worden in wijken die deze investeringen wel nodig hebben. Een andere visie is nodig. Geen onzinnige projecten meer bijvoorbeeld op gebied van sport die bedoeld zijn de jongeren in toom te houden, maar in de praktijk weinig tot niets toevoegen. Geen buurthuizen, omdat jongeren dit willen. Een buurthuis is geen recht, zo vertelde ik recent een jongerenwerker nog die een buurthuis durfde te vergelijken met zuurstof. Een buurthuis is oké, maar dan wel om de buurt te dienen en niet een select groepje idioten die daar willen hangen als ze spijbelen of dreigen in de avond uren op straat rond te hangen. Geen ongeschoolde- of laaggeschoolde jongerenwerkers die niet verder komen dan: “Ik voeg iets toe, want ik spreek met die gasten. Je weet wel. En ze doen dan niets als ik er ben, je weet toch.”
Geen kortstondige projecten meer die het veiligheidsgevoel- en de veiligheid in de wijken moeten verbeteren, door instellingen die dit niet kunnen waarmaken. Geen projecten meer zonder nulmeting en tussentijdse evaluaties. Geen projecten meer die veel beloven, maar aan het eind van de rit nauwelijks op resultaat te betrappen zijn.

Verantwoordelijke bestuurders zouden er goed aan doen eerlijk te zijn, duidelijk te zijn naar (toekomstige) studenten, naar de mensen in het werkveld die vaak maar weinig verdienen en laat ze de bezuinigingen ook zeker aangrijpen om af te rekenen met de partijen die veel kosten en weinig tot niets hebben toegevoegd. Eind aan vriendjespolitiek en gaan voor de mensen waar het om te doen is.

Laat de investeringen die in het verleden gedaan zijn niet voor niets geweest zijn.

Karim Khaoiri