Een aanpak, waarbij de overheid haar controle uit handen geeft en de burgers medeontwikkelaar worden. Het meepraten en meedenken, verandert in meedoen, schouders eronder, aanpakken, de goudzoekers zijn vertrokken, de achterblijvers ruimen het puin op en bouwen aan een nieuwe toekomst.

Het is natuurlijk logisch, dat zolang er nog geld was, er ook knappe koppen zijn, die zich (betaald) buigen over het probleem en de oplossing. Als dan de aanpak niet blijkt te werken en onbetaalbaar is geworden, tja wat dan ? Dan is er plots ruimte voor ondernemers die i.p.v. problemen kansen zien.

Hetzelfde geldt voor een verslaving, pas als je echt aan de grond zit, doe je er wat aan. Je hebt dan meestal wel hulp van anderen nodig, maar dan sta je er ook voor open. De verslaving van onze huidige bestuurscultuur is; problemen oplossen met regels en geld en als dat niet meer werkt, nog meer geld en regels.

Zo slecht gaat het toch niet in de steden zullen velen denken, alles is toch, schoner, heler en veiliger. Maar dat heeft dan ook heel veel geld gekost en nu de extra budgetten verdwijnen zijn we weer heel snel terug bij af. Er is immers niets opgebouwd, de onvrede en de PVV scoren nog onverminderd hoog. De problemen zijn niet wezenlijk minder geworden, de schulden niet lager…we staan zo weer op de verkeerde lijstjes. Met andere woorden de interventies hebben niet geleid tot een sociaal duurzame verbetering, maar verworden tot een duurzame kostenpost.

Volgens mij wordt dus de macht der gewoonte (een bak geld, meer blauw op straat, sociaal werk, nieuwbouw, meer regels) slechts gebroken als de boel letterlijk in elkaar stort. Ik praat met veel mensen en wat ik hoor in de wandelgangen is iets anders dan wat ik lees in de krant.

Wat is dan het alternatief ? Eigenlijk hetzelfde als bij een verslaving; niet meer gebruiken. Dus niet meer van hetzelfde, maar iets anders. De oplossing komt dus niet uit de gevestigde praktijk, maar ergens anders vandaan. Zo is het in de geschiedenis altijd gegaan en zo zal het ook nu gaan. Daar waar niemand hem verwacht.

Een aantal blinde vlekken, die feitelijk kansen zijn :

Simpel werk als therapie

Er heerst alom het idee, dat simpel werk eenvoudig productiewerk is. In feite wordt op deze manier een compleet mens gereduceerd tot een apparaat. Deze neiging is alom aanwezig in het economische denken en heeft te maken met een mechanische manier van aansturen. Er heerst het idee dat dit efficiënt is. Dat eenvoudig productie werk mensen niet beter maakt, niet uitdaagt tot ontwikkeling is geen argument, het gaat erom dat iedereen zijn steentje moet bijdragen.  Dat mensen aan de onderkant van de samenleving juist werk nodig hebben, waar ze gezond en beter van worden wordt niet gezien.  Dat dit op termijn veel meer waarde/geld oplevert voor de maatschappij dan dat eventueel te bereiken is met eenvoudig productiewerk en hun ‘steentje’ bijdragen wordt niet meegenomen in de berekeningen.

Gezondheid vereist interactie met andere mensen en de natuur

Mensen worden gezond en gelukkig door interactie met elkaar en de natuur. De mens is zelf natuur. Dus ook menselijke interactie behoort tot de natuurlijke omgeving. Met name in achterstandswijken is er een tekort aan beiden. In een dergelijke situatie wordt het effect van individuele hulpverlening ook minder, immers de basissituatie van het individu is niet gezond. Mensen hebben naast de afwezigheid van gifstoffen, ook recht op een goede omgeving waar voldoende ruimte is voor natuurlijke interactie met elkaar en de natuur. Ook dit levert geld op, het merendeel van de hulpverlening wordt effectiever of is niet meer nodig.

Beheer en Onderhoud is geen kostenpost maar investering

Juist vanwege het feit dat beheer, onderhoud en groen jaren achtereen als kostenpost zijn beschouwd, en zo efficiënt en goedkoop mogelijk zijn uitgevoerd, is hier de meeste ‘winst’ te behalen. Deze oplossing is nooit overwogen, omdat het automatisch een probleem was: altijd te weinig geld. Terwijl er heel veel geld mee te verdienen is. Gezelligheid en groen zijn zo’n beetje basisvoorwaarden voor een leuke woonomgeving.

Mensen doen graag mee met het verbeteren van hun directe omgeving, maar de huidige praktijk is er juist organisatorisch op gericht mensen niet mee te laten doen, geen wonder dat je overal hoort dat de mensen elkaar vroeger nog hielpen, ze moesten wel.

Oplossingen ontstaan in de praktijk

Juist een vernieuwende aanpak kan niet alleen worden gevonden door onderzoek en analyse. Door onderzoek en analyse wordt een probleem gedefinieerd, vervolgens wordt een meestal bekende oplossingsstrategie gevolgd. Pas als blijkt dat deze niet effectief is, is het noodzaak een andere strategie te volgen. De enige mogelijkheid is een oplossing te gaan zoeken in de praktijk (met vallen en opstaan). Dat doe je dan niet met een bak geld en een plan van aanpak gebaseerd op een grondige analyse, maar met gemotiveerde enthousiaste mensen…

Hoe al de oplossingen er precies uit gaan zien, geen idee, maar neem van mij aan dat de stad van de toekomst haar vitaliteit dankt aan de verlichting van bovengenoemde blinde vlekken in onze samenleving.