Maar een check vooraf leerde me dat de reistijd niet boven het uur uitkwam en dat er tussen Rotterdam Alexander en mijn werkplek in het centrum van Cappelle aan den IJssel een bus zou rijden, lijn 31.

Ietwat onwennig in mijn rol als forens stapte ik op Alexander uit de trein, maar gelukkig zag ik door het raam bus 31 al staan. Ik naar de halte, bus ook, instappen en rijden maar. En het was nog niet eens zeven over! Best eenvoudig dat ov, dacht ik nog. Maar zoals altijd komt hoogmoed voor de val.

Na een paar haltes staken we de Capelsweg over, die ik dagelijks afrijd en slechts een paar minuten van mijn eerste espresso verwijderd is. No worries, dit hoort erbij, een bus rijdt nu eenmaal zijn route, en nooit mijn route. Onderweg verbaasde ik me over de afzichtelijke bouw van Capelle a/d IJssel, en die verbazing groeide toen ik aandacht kreeg voor de straatnamen, die af en toe werden omgeroepen. "Volgende halte: heksendans." Ik keek naar de buschauffeur om te zien of hij ons soms in de maling wilde nemen. Zijn blik bleef strak op de weg gericht, en ook de overige passagiers keken niet op of om. Het was ook geen grap; door het raam zag ik achtereenvolgens de Bijendans, de Reidans, de Vrijheidsdans en de Stoelendans voorbijkomen. "Waar wonen jullie nu precies? - Wij, op Stoelendans 14."

Het erge van alles was nog dat de bus een rondje reed, en ik dus niet één maar twee keer geconfronteerd werd met deze belachelijke kronkel van een ambtenaar met waarschijnlijk een obsessie voor de schone kunst van het dansen. Ik begon me ondertussen af te vragen of je gemeentes ook zou kunnen aanklagen voor gederfde levensvreugde. Zoveel lelijkheid bij elkaar, dat kan een mensenoog toch niet verdragen? Zelfs de mensen in de bus leken lelijker dan elders, op een paar fraaie jongedames na. Dat is ook iets wat ik me al langer afvraag: waarom zijn er wel mooie meisjes in Capelle, maar amper mooie vrouwen? Is het omdat die meisjes op een gegeven moment ook klaar zijn met al die lelijkheid, en naar Rotterdam of nog verder vluchten? Of is de invloed van je omgeving zo sterk dat deze bloemen in de knop vanzelf eindigen als een boeketje droogbloemen? Op beton kan een roos nu eenmaal niet lang bloeien.

Deze en andere interessante levensvragen hielden mij bezig, tot ik doorkreeg dat we de Capelseweg voor de 2e keer overstaken, in plaats van linksaf te slaan richting het centrum van Capelle. Dit werd wel een enorme omweg zo. Tot ik naar het display voor in de bus keek, dat me de hele rit al van duidelijke reisinformatie had voorzien, en ik bovenin, achter het woord 'buslijn', niet het getal 31 maar 30 zag staan.. We waren inmiddels bijna weer bij Alexander, en ik kon niet anders concluderen dan dat ik zojuist een half uur van mijn leven had beleefd waarin niets, maar dan ook echt niets positief was te ontdekken. Behalve dan inspiratie voor een stukje.