Het begrip ankoku butoh, later afgekort tot butoh, werd geïntroduceerddoor Hijikata en betekent zoveel als Dans der Duisternis. Het is het beste te omschrijven als een optelsom van elementen uit het traditionele Japanse theater, Ausdrucktanz en mime. Het breekt met degevestigde (dans)regels en laat veel ruimte voor improvisatie.Kenmerken die men vaak aantreft zijn de wit geschminkte lichamen, het langzame bewegingsverloop, de vaak kaalgeschoren schedel en deverkrampte houdingen. De dans roept beelden op van verval, angst en vertwijfeling, van erotiek, extase en verstilling. Butoh is sterkbeïnvloed door de reeds genoemde Ausdrucktanz, omdat in de jarentwintig enkele Japanners naar Duitsland vertrokken om kennis te makenmet de Europese dans. Bij hun terugkeer in Japan richtten zij huneigen dansscholen op waarin zowel Kazuo Ohno als Hijikata hun eersteopleiding kregen In 1954 ontmoetten deze twee grondleggers van butohelkaar. Het zou het begin worden van een jarenlange samenwerkingwaarin Hijikata vele stukkenvan Ohno zou regisseren en choreograferen. Hijikata's studio zouuitgroeien tot het middelpunt van de beweging, voor zover men kanspreken van een beweging. Er zijn namelijk zoveel verschijningsvormenals dansers. Er is een groot verschil tussen de mysterieuze en esthetische butoh van Sankai Juku en de rauwe, speelsere en extravagante vormen zoals die te zien zijn bij bijvoorbeeld Byakko-shaen Dance Love Machine.

In de film onze interpretatie van Butoh.