Hellevoetlsuis. Als je er echts over weten wilt dan raad ik je aan Wikipedia te bezoeken. Ik ken de feiten niet zo goed. Iets over Willem de Derde geloof ik, die vanuit deze voormalige marinebasis Nederland verliet, naar Engeland voer, de Engelse koning onder de koninklijke noten schopte, en voortaan als Willem de Veroveraar door het leven zou gaan. En je kunt er volgens mij het oudste droogdok van Europa ‘bewonderen’. Het is een oude vestingstad en de Duitsers hebben een groot gedeelte van de stad platgegooid. Gore rotzakken, waarom toch. Eerst Rotterdam, vervolgens Hellevoet. Ik zou hier twintig jaar van mijn leven door brengen, 10 jaren Hellevoet en respectievelijk 10 jaren in  Rotterdam, twintig jaren die met meer historie doorspeend  hadden kunnen zijn. Kut moffen.

Hellevoetsluis, je kunt er zo heerlijk wegdromen, wandelend over de wallen, de diepe vestingsgrachten onder je. Fascinerend vind ik dat donkere water onderaan die diepe muren. Prachtige bomen, beuken of esdoorns, weet ik veel wat voor bomen er staan. Hoog, breed, veel takken aan alle kanten. Veel groen gras. En het is er verdomd rustig. Het wandelen over de vestingswallen, mijn fantasie heeft het altijd geprikkeld, altijd gaf het mij een speciaal gevoel.

Een zakflakkonnetje wodka in je jas, sigaretje erbij, blokje hasj in de binnenzak, hoe moeilijk kan het leven zijn voor een anarchistische wereldverbeteraar. Positief blijven, ook in roerige tijden. Je kunt een vrij lange wandeling maken over die vestingwallen, toch wel bijna een uur, schat ik zo in. Het liefst met een goede vriend de Golden Retriever uitlatend, of anders in je eentje het wereldse gebeuren overpeinzen op een plek die niet van de wereld lijkt te zijn. Loop ik nou rond in de 17e eeuw of is het werkelijke de 21ste? De bomen zullen je vraag niet beantwoorden. Voor de bomen is die vraag niet relevant. Ook de bunkers gebouwd door kaaskoppen onder dwang van die vervelende moffen zullen zwijgen. Alles zwijgt, niets heeft een mening, niets of niemand die van je verwacht te weten waar het er allemaal toe doet, en waarom verdomme ook. Je steekt nog een peuk op, Gauloise Blondes, een trekt een blikje Hertog Jan open. Het slissen van de lip lijkt een vorm van communiceren. Sommige dingen laten zich niet afdwingen. Sommige dingen gaan echt gewoon hun eigen weg. Dan kun je drie keer op je kop gaan staan, als je een blikje bier opent dan maakt dat geluid. Ook als je heel succesvol bent, en zelfs als je helemaal nooit iets voor elkaar gebokst hebt in het leven. Voor elkaar boksen. Wat een prachtige taal is het Nederlands toch. Iets voor elkaar boksen. Als een Bep van Klaveren jezelf niet gewonnnen geven, maar terugrammen, respect en erkenning afdwingen met ijzeren vuist , in een land waar de lat eigenlijk veel te hoog ligt. Mensen maken elkaar gek in dit land. Knettergek. Je doet er niet meer aan mee.

Je ziet in de nabije verte het Haringvliet liggen, behorend tot een v/d grootste watersportcentra van Nederland. Je irriteert je hier enigszins aan. Watersport doet je denken aan dure jachten en kakkers die wel zo’n mooie zeilboot kunnen betalen. De klootzakken. Denken ze dat ze meer zijn dan jij? Hoe krijgen ze het voor elkaar, hebben ze echt iets voor elkaar gebokst? Of is het oud geld? Was het hen zonder hun lieve moedertje ook niet gelukt? Dus een lieve moeder, geld, en die fucking zeilboot???? Het leven is niet eerlijk en zal dat ook nooit zijn. Je besluit je frustraties voor lief te nemen,want je ziet dat de mensen op het achterdek van dat luxueuze motorjacht wel gelukkig zijn. Er wordt gelachen en wijn gedronken. Vast dure wijn.

                Je ontmoet een oude kennis. Woont al weer 2,5 jaar in het dorp en heeft er al die tijd een uitkering. Doorgedraaid nadat zijn beeldschone jonge vrouw hem verliet, met hun kind,  om bij zijn beste vriend in te trekken. Enige tijd speed spuitend in een Utrecht’s kraakpad doorgebracht. Nu dagelijks een jointje rokend in de Hellevoetste coffeeshop. Een potje kaarten spelen. BIj het afscheid nemen vertelt hij je dat indien je weer in Hellevoet komt wonen, je met open armen ontvangen zult worden. Opeens overvalt je een oud en depressief gevoel. Het zijn van mislukkeling onder mislukkelingen, verlangend naar de liefde en succes, groot maatschappelijk succes en populair zijn. Je beseft dat je altijd te kort zult schieten, op alle fronten. Een goed betaalde baan zul je nooit bemachtigen. Onder de Hellevoetse losers zul je je nooit echt thuis voelen, zul je ook die acceptatie en vriendschap niet vinden waar je zo naarstig naar op zoek bent. Die middag vertrek je weer naar Rotterdam.

‘s Nachts heb je een gruwelijke nachtmerrie over Hellevoet. Je weet dat je jezelf voor de gek gehouden hebt. Niet meer terug naar dat dorp. Niets is wat het lijkt. Hoe lang kunnen bomen en bunkers je wereld redden? Je kunt een toekomst niet bouwen op sentimenten, en al helemaal niet op vals jeugdsentiment. Hellevoetsluis is alleen leuk voor succesvolle en populaire familiemensen, niet voor contactgestoorde losers met een HBO-diploma maatschappelijk werk. Verdomme. Weer een illusie armer. Was ik maar nooit naar Hellevoet teruggekeerd voor een frisse lentewandeling. Verdomme.