Het culturele online mzine van Rotterdam
antenne rotterdam

Antenne Rotterdam

jfmamjjasond
1610141923273236414549
2711152024283337424650
3812162125293438434751
4913172226303539444852
5183140

Magazine

week 13 | vrijdag 29 maart 2024 00:54 uur | 1 bezoekers

warm weerzien in rotterdam-zuid

Het voormalige Zuiderziekenhuis in Rotterdam.
De longafdeling, kamer 422. De vriendelijke receptioniste vertelt me dat hier mijn broer ligt. Mijn broer.
Maandag, 5 april, 2009. Het voormalige Zuiderziekenhuis in Rotterdam. De longafdeling, kamer 422. De vriendelijke receptioniste vertelt me dat hier mijn broer ligt. Mijn broer. Twee jaar geleden zag ik hem voor het laatst. Ik bezocht hem toen in Hellevoetsluis en het was alsof ik in het kleinste en kleurrijkste museum van Nederland terecht gekomen was. De zelfportretten die hij ooit schilderde in het gekkenhuis en die nu zijn kleine gang sierden maakten me aan het lachen. Het was hem meerdere malen goed gelukt op nietsontziende wijze zijn duivelse boevenkop uit te beelden. Ik bewonderde zijn vele beeldjes en vond het geweldig dat hij een exclusieve Starwars action figure gewonnen had. Vanuit Amsterdam waren twee mannen van de Starwars-fanclub langsgekomen om hem die pop te overhandigen. Er waren er maar 3 van in heel Nederland.

En ik had gehuild die middag bij mijn broer, vastgeroest leed kwam naar buiten en iedere traan voelde aan als een bevrijdingsdag. Waanzin, de waanzin, hoe de waanzin niet mee ging met de tijd, zichzelf door niets en niemand iets liet voorschrijven, hoe de waanzin vormeloos toch hetzelfde bleef.

Vincent legde een arm om me heen en zei op vertrouwde toon “Ja, we hebben het zwaar gehad, we moesten het allemaal zelf doen”...of iets in die strekking. Ik voelde me begrepen, en ik waande me heel even heel veilig bij mijn broer. Mijn oudere meestal niet zo vanzelfsprekend lieve broer. De klootzak die lachend onder de deurpost van mijn tienerkamer stond omdat hij de meid neukte waar ik al zo lang en heftig verliefd op was.

Na een kwartier van warm weerzien vertelde hij me dat hij weg moest, omdat hij een afspraak had met Smack Sjon. Ik had mijn broer toen een jaar of 7 niet gezien.

Nu bezoek ik hem naar aanleiding van een email van onze vader, die jaren terug naar het buitenland gevlucht is, maar die via de telefoon nog wel in contact staat met hulpverleners van Vincent, een professioneel schizofreen.  

Ik zie een zwarte man liggen, rechts in de hoek, dat kan hem niet zijn, naast hem een oudere blanke man, ook niet. Links in de hoek een lief opaatje. Achter de deur ligt waarschijnlijk mijn broer. Ik stap de kamer binnen, wat een dramatisch moment. Wat zal hij opkijken, hij weet niet eens dat ik in Nederland ben!

Maar een mooi warm familie moment blijft vooralsnog even uit. Ik zal geduld moeten hebben. Want ik vraag me af of hij nog wel leeft, zoals hij daar ligt in dat ziekenhuisbed. Een uitgemergeld man, de huid slap en bleek, de schedel te herkenbaar als schedel, zo weinig vlees aan het gezicht dat het gezicht verdwenen lijkt te zijn, opgezogen door de ellende van een psychiatrisch leven. Ik herken hem nauwelijks. Zijn onderarmen zitten onder het littekenweefsel en wat lijkt op zweren. Hij spuit tegenwoordig blijkbaar, da’s nieuw voor mij. Ik pak zijn hand beet, grote nagels geel door de rook. Ik schud hem voorzichtig wakker. Zijn ogen gaan langzaam open als iemand die terugkeert van het licht aan het einde van de tunnel. Weet hij wel wie ik ben?

Een lacht verschijnt onder ondeugende ogen. Zijn voortanden verschijnen niet. Die ontbreken volledig. Ook nieuw voor mij, wat een hoop verrassingen vandaag.

Hij lijkt toch te weten wie ik ben want op vertrouwd denigrerende maar opgewekte toon spreekt hij de legendarische woorden uit: “Hee, kale!”. Nu weet ik zeker dat het lijk inderdaad mijn oudere broer Vincent is.

Ik vraag aan een blonde verpleegster met dikke borsten wat er eigenlijk met mijn broer aan de hand is. Alleen een doctor mag dit aan me meedelen. Gezien de toestand van mijn broer zie ik toch maar van een gesprek met de doctor af. Wat moet ik uiteindelijk met al dat slechte nieuws, ik vertrek weldra toch weer naar mijn leven in Thailand. 

Ik beloof hem morgen weer op te zoeken, maar dan in de middag. Onze moeder is gisteren langs geweest. Het is 8 jaar terug dat ik haar voor het laatst zag. Toen had ik haar 7 jaar niet gezien. Terugwandelend naar Zuidplein denk ik aan de woorden van mijn broer; ''Het is allemaal zo'n onzin. familie die elkaar problemen bezorgt, het zou niet zo moeten zijn''. Altijd nog goed in manipuleren, eigenlijk dachten we altijd dat hij een geslaagd zakenman zou worden.

Vandaag, 7 april, heb ik te horen gekregen dat mijn broer dusdanig verzwakt is dat hij is overleden aan de gevolgen van een zware longontsteking. 

Okay, dit laatste is verzonnen, maar het zou zo'n prachtig dramatisch einde van deze column zijn geweest. Ik heb hem vandaag weer bezocht met een stapel Nieuwe Revu's, Sultana's, KitKat, en HamKa's. En Nutricia Chocomel Light kartonnetjes. Hij weet zich nog goed te herinneren hoe wij als kleine kinderen Sint Maarten vierden in Schagen en voor snoep langs de deuren gingen. Nu hoef je voor snoep alleen nog vocht in je longen te hebben.

Maar waarom eigenlijk light chocomel voor een uitgemergelde junk? Gelukkig sabbelde hij er lustig aan. Donderdag weer een bezoek. De naderende dood verbroedert blijkbaar.

Kunnen de mensen die wandelen en fietsen langs de Maas-en Rijnhaven aan mijn ogen door de miezerregen heen soms zien dat ik fantaseer over het vermoorden van mijn ex-vriendin? Waarom voel ik zoveel woede? 

Alleen het schrijven van een column kan nu de rust schenken die ik zoek. Ik vergeef mijn ex. Wat kan ik toch een klootzak zijn.  

 
Array
(
)

*

laat dit veld leeg

Tweets about "#rotterdam"