Wij zijn roofdieren, we eten ze, we gebruiken ze op allerlei manieren, dus ook in de opvoeding. Blijkbaar kunnen we niet zonder ze, ik zou niet weten hoe het precies zit, maar het is wel typisch.

Ik kom van het platteland, wij hadden thuis koeien. Mijn vader hield van zijn koeien, maar moest er ook van leven, geen melk, slachten. Ik vond het als kind altijd verschrikkelijk als er een jong stiertje geboren werd, dat werd immers een kistkalf, vetmesten en slachten bij zo’n 6 tot 8 maanden. Het hoorde erbij.

Zelf heb ik een tijd een hond gehad (in de stad) en het is verbijsterend hoe je van zo’n dier gaat houden, ondanks het feit dat het een verschrikkelijke opgefokte klotenhond (Jack Russell) was, kon ie ook verschrikkelijk lief en aanhankelijk zijn. Tot die tijd vond ik al dat gedoe met honden in de stad vreselijk overdreven, mijn neef is veearts en hij doet alleen grootvee, huisdieren trekt ie niet vanwege de baasjes, overdreven gedoe. Zo dacht ik ook, maar als je dus eenmaal een relatie opbouwt met een dier, voorbeelden te over, tja, dan heb je er alles voor over.

Je kan daar niet te licht over denken, zeker in deze geïndividualiseerde tijd, waarin zoveel mensen eenzaam zijn. In wat mindere mate geldt dit inmiddels ook voor dingen, zoals auto’s, hoeveel mannen hebben daar niet wat mee en dus praten auto’s ook volop in kinderseries en zelfs in een enkele serie voor ‘volwassenen’ (Nightrider).

Blijkbaar kunnen mensen overal van houden en een relatie mee aangaan, alles plakt aan ons vast. Velen van ons kunnen niets weggooien uit sentimentele redenen. Goed dat er seizoenen zijn in de natuur, in de herfst en winter sterft een en ander af, zodat we in de lente weer fris kunnen beginnen. Met een beetje fantasie kun je bovenstaande samenvatten met de opmerking, dat de natuur spreekt op allerlei manieren. Met de lente in aantocht begint er dus weer een nieuw hoofdstuk.

Ergo: Wat mij betreft had het Rotterdams Hondenbeleid de Strafkamp Award moeten winnen !

Array
(
)