Er past niet zoveel publiek in de studio van Dansateliers. Het is dan ook niet verwonderlijk, dat het uitverkocht was. Laten we beginnen met de werken.

Eerstens kregen we Julia Arbey te zien. Ze probeerde eenzaamheid te delen met het publiek. Ik voelde niets.

Manuela Raurich, vervolgens, liet drie dansers heen en weer gaan tussen emoties als verdriet, woede en blijheid. Dit leverde mooie tegenstellingen en overgangen op. Het gelach, echter, verborg nogal eens de blijheid.

Rekha Sietaram probeerde door een scene net iets anders te herhalen, een zweem van illusie te creëren. Die ontging mij. Verder vond ik het ook niet zo interessant uitgevoerd. Misschien was het te modern voor mij, te urban, te niet alleen dans.

Efrat Levy liet mooie duidelijke dans zien. Misschien iets te duidelijk? Dat moet dan nog bijgeschaafd worden. Tussen twee conflicterende ikken probeerde ze vrede te scheppen. Het was onderhoudend om naar te kijken.

En dan had Goram Turnšek iets sportiefs bedacht. Hij en een danseres dansten de voorbereiding op de ultieme hoogspringprestatie. Zag er leuk uit. Het kwam me erg sociaalrealistisch over.

Het mooie van One Night's Dance is, dat bovenstaande kritiek ook rechtstreeks met de betreffende personen te bediscussiëren is, want na de voorstellinkjes staan de choreografen aan vijf tafeltjes in de studio en zijn ze vrij aanspreekbaar. Behalve dan die ene die een vriendengroep als een cordon om het tafeltje heen had opgesteld. Niet ambitieus, denk ik dan. Laat vrienden en familie thuis en nodig medechoreografen, dansers, docenten en critici uit.

 

Array
(
)