je hoeft niet naar de dierentuin
Het was een bizondere dag, want windstil. Ook boven in de lucht, zodat de wolken stilstonden. Waarschijnlijk daardoor kon je ze soms van vorm zien veranderen. Ook zag ik er nieuwe ontstaan, uit het niets, of omgekeerd verdween er gewoon een.
Na de postbezorging zat ik in het nabije plantsoen. De zitbanken staan rondom een met steenslag geplaveide vlakte. Daarop groeit een verrassende hoeveelheid plantjes, allen klein, gedrongen. Grassprietjes, mini-paardebloemen, compacte madeliefjes en meer. Ondanks dat over hun gelopen en gereden wordt houden ze stand en hebben ze zich uitgebreid.
Eén van de plantensoorten ken ik uit mijn tijd als klein jongetje in Smilde. Ik pluk er eentje: kort en gedrongen, met compacte bolvormige bloempjes eraan die langzaam van groen, geel worden. Even kapot wrijven: ja, dezelfde geur als 60 jaar geleden.
(Ik krijg ideëen over het maken van een uit meer vakjes bestaand doosje, elk vakje gevuld met een andere geur. Zo zou je een "geur-melodie" kunnen maken).
Ik blijf nog even zitten. De hele begroeïing daar voor mij op de grond doet me denken aan een landschap ergens in Midden-Afrika: de meeste grond kaal, maar hier en daar een boom of planten-groepjes, en mooi door alle variatie.
Maar dan.
Ineens verander ik in een geweldige reus die op een enorme houten bank zit. Minstens 500 meter toren ik daar boven het aardoppervlak en kijk...
Later zit ik thuis bij mijn achterraam te schrijven. Boven de boomkruinen nog steeds de roerloze lucht. De wolken zijn in omvang toegenomen en hangen daar als enorme grijs-witte massa's. Ergens daartussen een kleintje in de vorm van een "T". En ja, deze is bezig op te lossen. Bizonder, meer dan 60 jaar oud, maar nooit eerder gezien.
