In een informatiekrant poseerden gewone Rotterdammers lachend en met opgestoken duim, aangevend dat hun stad na het vertrek van VVD’er Ivo Opstelten op 1 januari ‘zo’n’ (duim omhoog) burgemeester verdient.

Ze hadden de fotograaf beter de middelvinger kunnen geven, smalen critici. Want het kwart procent van de Rotterdammers dat via internet gehoor gaf aan deze oproep om mee te denken met de gemeenteraad, heeft geen echte stem in de opvolging van Opstelten.

Het was de Rotterdamse gemeenteraad zelf die met de kleinst mogelijke meerderheid een voorstel om zeep hielp dat het laatste burgemeestersreferendum in een grote Nederlandse stad mogelijk had kunnen maken.

Diezelfde meerderheid deed gisteravond nog eens haar uiterste best te beklemtonen dat in de profielschets – die eind deze week als kandidatenoproep verschijnt in de dagbladen – wel degelijk de opinie van doodgewone Rotterdammers is verpakt.

De kandidaat moet hongeren naar Rotterdam, de stad zien als de Mount Everest van het openbaar bestuur en die top met liefde willen beklimmen. Hij (of zij) moet even makkelijk kunnen omgaan met de succeszijde van de stad, als met haar ongepolijste rauwe kant. Zo ongeveer.

Veiligheid, sinds de Fortuyn-revolte een topprioriteit in Rotterdam, moet in zijn/haar agenda boven alles gaan. Wat niet betekent dat de stad per se een typetje ‘Opstelten II’ wil. Maar een kandidaat die zijn klassiekers niet beheerst (‘Het gelazer moet afgelopen zijn! We pikken dit niet in onze mooie stad! Basta!’), lijkt kansloos.