Het begon om een uur of twee. Er hield een tram mee op, vlak voor mijn deur. En die kregen ze niet meer aan de praat. Dus werd de route noodgedwongen ingekort en stopte elke volgende tram ook bij mij voor de deur. Waarna de uitgebraakte passagiers te voet verder moesten. Om half drie was er een file van vier ‘lijn-zevens’.

Alsof dit nog niet genoeg drama was, hield de politie tegenover de gestrande trams een verkeerscontrole. Met brede gebaren werden automobilisten tot stoppen gemaand. Het was zo’n middag waarop je je fiets ineens weer waardeerde. Ik verliet de plek des onheils. Ik had een afspraak verderop in de stad. 

Rond vier uur verliet ik het WTC. Wat was er nu weer aan de hand? Buiten zag het blauw van de politie, het wemelde van de kleerkasten met zilverkleurig V-insigne en de Koopgoot stond vol tieners. Een Amerikaanse wist me te vertellen dat Beyoncé in aantocht was! Ze deed een promotietoer voor haar nieuwe parfummetje en vandaag (scream, scream) kwam ze naar Douglas. Ze zou zelfs handtekeningen uitdelen! (scream, scream)

De kleerkasten onderhielden intensief telefooncontact met andere kleerkasten om precies te weten waar miss Beyoncé zich bevond. De spanning was te snijden. Kwam ze wel, kwam ze niet? Je wist het nooit zeker met die VIP’s. Er ging een zucht van opluchting door de menigte toen iemand het bericht verspreidde dat ZE op Rotterdam Airport was aangekomen. Ik geloofde het verder wel, ik moest nog naar een andere afspraak.

Even later bevond ik mij in een kantoor op de Karel Doormanstraat. Vanaf de tweede verdieping keek ik op de overkapping van de kinderkledingzaak tegenover Capri. Wat ik nu zag tartte alles. Er lag een buggy-wrak!!!

Was dit mijn eerste ervaring met criminaliteit in het centrum? Was dit een plaats delict? Ik vroeg het mijn gesprekspartner: "Wat is het verhaal achter die buggy?"

Hij keek me aan of ik niet goed bij m’n hoofd was. "Welke buggy, waar zie jij een buggy?" Met bevende vinger wees ik naar het afdak. "Jezus!" was zijn reactie.

De appartementen boven de winkel zagen er welverzorgd uit. De balkons stonden vol planten en teakhouten meubeltjes.

"Zou er iemand.....?"

"Die peuters kunnen het bloed wel onder je nagels vandaan halen, maar....."

"Er ligt toch niks....?"

We konden niets ontdekken. Het textiel van de buggy wapperde lichtjes in de wind, de vrolijke kleurtjes gaven het geheel iets zomers en onschuldigs. Wat was het verhaal achter dit stilleven-op-plat-dak?

Ik besloot maar niet te vertellen dat het geen doorsnee dag was. Wij gingen over tot onze agenda.

Toen ik naar huis wandelde was alles weer normaal. De spanning was uit de lucht. Beyoncé was verdwenen, de verkeerscontrole was voorbij, lijn zeven hield zich weer aan de dienstregeling.

Alleen die buggy..... dat bleef toch een beetje raar.