De markt.

Tussen de regenbuien door ga ik naar de markt voor mijn boodschappen. Ik spring over de plassen heen die tussen de kramen liggen. Het is nu droog, maar de zeilen van de kramen hangen zwaar van het water. Een marktkoopman duwt met een stok van onderaf het zeil omhoog. Een enorme golf water gutst op de grond en de mensen springen verschrikt opzij.

Bij de kaasboer is het druk, ik sluit me bij de wachtenden aan. Schuin achter mij voegt een mevrouw zich bij het groepje. Onder het zeil is niet genoeg ruimte, dus staat zij half in en half buiten de kraam. Maar het is droog. Ineens gaat het hard waaien. Enorme rukwinden razen over de markt en tussen de kramen. Hier en daar klettert het water uit een omhoog waaiend zeil. Plotseling wordt ook het zeildoek waar wij onder staan door de wind opgetild. En die hele plons water klettert uit het zeil op de mevrouw recht in haar nek. Ze is compleet doorweekt. Er wordt geroepen en gelachen. Zo plotseling als de wind komt, zo snel gaat de wind weer liggen. En een zonnetje breekt door. Binnen een paar minuten is de rust weergekeerd. En daar staat ze dan, met een boos gezicht kletsnat te wachten op haar beurt. Het tentzeil boven haar hoofd drupt nog wat na op haar natte rug. Dan komt er een meneer aanlopen. Een keurig heertje met een geruit canvas boodschappentasje in de ene hand en een dichtgevouwen paraplu in de andere hand. Hij blijft staan en kijkt naar de druppels die van het tentzeil op de rug van de mevrouw vallen. De meneer is een heel galante meneer. Beleeft tikt hij de mevrouw op haar schouder. De mevrouw kijkt om, niet vriendelijk, ze is duidelijk uit haar doen. ‘Mevrouw’, zegt de meneer nietsvermoedend, terwijl hij wijst naar haar natte rug, ‘mevrouw, u staat lelijk in de drup’. Nu wordt het haar teveel. Getergd en geërgerd tot op het bot kan ze deze opmerking er niet meer bij hebben. De meneer weet niet hoe snel hij zich daarna uit de voeten moet maken. De scheld kanonnade  van de mevrouw ketst tegen zijn rug af. Ik vul zelf het tekstballonnetje in dat ik boven zijn hoofd zie terwijl hij schielijk tussen de kramen wegloopt: ‘de wereld is gek geworden!’

Ik keer mij weer om naar de kaasboer. Die heeft de lachrimpels nog in zijn gezicht staan als hij vraagt: ‘wie is er aan de beurt?’