Rotterdamse zomer, wat is dat ? Op dit moment is het vooral een zomer met gebrek aan echte zon. Het strand aan de Maasboulevard ligt er verlaten bij, wanneer ik er langs fiets.
Dat wil zeggen dat er in Hoek van Holland ook bar weinig te beleven valt en Camping Rotterdam het vooral moet gaan hebben van de goede wil van de camp-camping-liefhebber. Jack kerklaan had er vanmiddag op Radio Rijnmond al een hardgekookt eihoofd in en is daarom maar naar de frietkottenexpo in de Kunsthal afgezakt. Uiteraard is de frietkot naast de Kuip Cultuur met een grote C, maar verder zijn het gewoon een stel uitgerangeerde horeciondernemi, aan lager wal gespoelde Michelinsterrenfritologen die dit eerzame metier nog be- dan wel uitoefenen. PFFFFF, het valt niet mee dat Kerklaniaans te horizonteren.

Wat doe je dan op zo’n tergend trage regenachtige Rotterdamse zomerdag ? We stappen in de auto en we gaan op zoek naar een van de regionale musea die ons land rijk is, te weten het Stedelijk Museum Schiedam. Toeval bestaat niet, daar er een uitnodiging lag van een bevriend kunstenaar die daar op dit moment exposeert. “Summer of beauty” is de veelzeggende ( echt zo’n Volkskrantcriticuswoord) titel van de tentoonstelling. Op dit moment kampt het museum met een verbouwing, waardoor het tijdelijk is gehuisvest in de Korenbeurs. Dit gebouw is zeker niet ongeschikt als expositieruimte, ware het niet dat het naar alle zijden scheef is. Bij tentoonstellingen met kleine afzonderlijke hokjes raak ik heel snel de oriëntatie kwijt. Door de scheefstand van het gebouw was ik ook nog binnen vijf minuten misselijk. Het gebouw staat zo scheef dat er bij de koffiebar een correctie is toegepast, die op de lachspieren werkt. Daardoor twijfel ik elk moment aan mijn eigen evenwichtsorgaan. In combinatie met de extreem hoge temperatuur in het gebouw is het fysiek een kwelling om het geëxposeerde te ondergaan.
Silvia B. is mijn kunstvriendin wier werk ik graag wilde zien. Silvia is haar werk, haar werk is Silvia en ze is in volle overtuiging aanwezig op deze tentoonstelling. Alleen de tentoonstelling zelf is veel te droog en wordt ook nog eens verstoord door een gruwelijk lelijke opstelling van dames met sieraden. Silvia verdient op zijn minst de aandacht die ze zelf in haar werk steekt, maar de expositie geeft haar die aandacht niet. En daar baal ik van, zeker omdat ik weet met hoeveel energie en liefde ze alles heeft voorbereid en uitgewerkt. Vooringenomen als ik ben zeiden de overige werken me barweinig en ook mijn kinderen waren slechts geboeid door het werk van Silvia, met name het meisje met penis. We hebben er uitgebreid met zijn allen bij staan filosoferen, tot groot genoegen van de suppoost. Kinderen zijn de enige graadmeter voor goede Kunst. De rest is onzin.

Verder is Schiedam een doods walhalla van investeerders in mooie oude panden. De twee Haagse stucers (vader en zoon) die we tegen het lijf lopen bij een mooi in restauratie zijnd pand weten het wel.”De eigenaar is hier nog nooit verschenen, wanneer het klaar is wordt het gewoon voor drie keer zoveel doorverkocht. Mooi toch, er wordt poen verdiend en de stad knapt ervan op!” In Pand Paulus worden we “verrast” door een in opbouw zijnde expositie: “ondeugend naakt” Het is een gruwelijke aanfluiting op wat erotiek in de Kunst zou kunnen zijn, bagger, na twee minuten staan we buiten. Zondag is de opening, ga er vooral niet heen! (Slechte publiciteit van een Volkskrantcriticus is ook publiciteit !)

We rijden bij de Turk langs om spullen te kopen voor pizza’s. Als ik me verveel ga ik koken en als de kinderen zich vervelen kunnen ze lekker meedoen. Ik maak deeg, zij doen de rest en zo rollen we de avond in met de echte pizza di tonno van Iza, pizza peperoni van Jannes en Pizza tre fromaggi van Juriaan.

Ondertussen regent het flink, pleureert het, in goed Kerklaniaans.

Groet ivo

Array
(
)