Met een tent die al opgezet was toen we aankwamen en het champagneontbijt nog steeds een beetje nafluisterend in mijn hoofdtol bedenk ik hoe de Fuck Renesse mentaliteit een soort van trots op meer en beter is.

In de kantine tafelvoetballen met een pingpong bal om vervolgens op de resten van de oude spoorbrug bij een vuur over de stad heen staren. De stille disco, inmiddels al een vertrouwd festivalfenomeen maar voor sommigen schijnbaar nog steeds een ontdekking, die een afterparty tot zes uur ’s morgens in alle rust mogelijk maakte.

Onze eigen Rotterdamse tongworstelkampioenen Arno en Frieda die bij de All you need is love caravan de gemoederen lieten zinderen.

De schroeiwoede van de bbq beauty’s tussen de ferme kragen van Jupiler. De futen die het campingterrein onder aan de spoordijk vanaf een uur of acht alweer opschudden met scheidsrechtersfluitjes en megafoonsirene’s. Work-out tussen poezen en katers.

Het decor was fantastisch maar vooral de inbreng van de bezoekers en medewerkers maakt camping Rotterdam tot een fraaie beleving.

Iedereen leek er maximaal voor te gaan om er eens echt een lekkere zotte vertoning van te maken. Een gimmick die zo goed is uitgevoerd dat het totaaltheater wordt.

Volgend jaar maar een paar dagen xtra boeken denk ik zo.