Het stond doodleuk op de site: wegens overweldigend succes zou er worden afgebouwd. Er kwamen er nog vier. 4, 3, 2, 1, 0. Dan was de Chivas borrel verleden tijd.
Het idee was geweldig geweest. Dankzij Verse Geesten en Chivas Premium kon Rotterdam, in navolging van NY, Tokyo en Londen, kennis maken met de vrijdagmiddagborrel-cultuur. Eens in de twee weken, van 17.00 tot 21.00 uur. Locatie uniek, kwaliteit hoog. Met hoog suspense-gehalte. Pas op het allerlaatste moment werden intimi per sms of e-mail op de hoogte gebracht van de ‘place to be’. Gelijkgestemde mensen met als gemeenschappelijke noemer: levensgenieters. Ladies op Manolo-shoes. Havanna-cigars. En whisky, Chivas - the one and only yummie! Natuurlijk ook champ, cocktails, whatever. Life is short and beautiful for enjoy-wannebees.
Geen wonder dat de Chivas borrel een succes werd. Verse Geesten en Chivas hadden het kunnen weten. Niet voor niets schreven ze zelf dat ze voor Rotterdam hadden gekozen omdat deze stad bruist en momenteel in Nederland voorop loopt in de uitgaanswereld.
Hij had er aan meegedaan. Genoten van elke event. Genetwerkt, nieuwe mensen leren kennen. Elke keer weer de juiste woorden gezegd, de juiste kleren gedragen. Hij kende de kick van het Chivas-sms-je. Vrijdag bij..... Het was waar: hij was op unieke locaties geweest. Maar toch.....
Diep in z’n hart voelde het als een opluchting, die paar woordjes. ‘We gaan afbouwen. 2 september is de volgende borrel, ..... , op 14 oktober volgt de big bang. Stoppen op het hoogte punt.’ ‘We’ll meet again, don’t know where don’t know when.’
Hij keek in de spiegel van de antieke kast die zijn woonkamer sierde. Thom Cravate, 29 jaar, single, bedrijfseconoom, BMW-roadstar. He had seen it all. Zijn maatpak kon een beginnend buikje niet verbergen. Hij ging op z’n vader lijken. Zachtjes drukte hij op z’n navel. Er knapte iets in hem.
Als een opgeblazen ballon waaruit de lucht ontsnapte, voelde hij zich ongecontrolleerd door de kamer schieten. De ballon leek een 2 en een 9 in de lucht te schrijven. Botste tegen de ramen met uitzicht op de Maas. Ontsnappen kon niet. Gevangen in een koophuis aan de rivier. Nog 50 jaar te gaan, minstens.
Het was al donker toen hij uit een vreemde droom ontwaakte. Hij krabbelde overeind en staarde naar de lichtjes aan de overkant. De droom was over het niets gegaan, over stilte en over alleen kunnen zijn. Kon hij dat nog? Alleen zijn, zonder muziek, zonder gsm, in pure stilte? Alleen met z’n gedachten, of beter nog, zonder gedachten?
Misschien moest dat de nieuwe thrill worden. De opvolger van de Chivas borrel. Even helemaal niks. Voor hem en al zijn druk-druk-druk-collega’s. Voor al zijn leeftijdgenoten die alles al hadden behalve het niets.
Zo ontstond het idee. Opdracht: een uur lang op een bankje aan de Parkkade zitten, in het donker. In stilte. Verboden: alle contact met de buitenwereld. Aanbevolen: gemakkelijke kleding en Birkenstocks. Toegestaan: flesje water en bruine boterham met pindakaas. Opdracht: niets doen en genieten. FF.N-IX. Zelf zou hij proefkonijn zijn. De eerste keer viel het nietsen behoorlijk tegen. Hij lette teveel op zijn ademhaling en ging hyperventileren. De tweede keer werd het al gemakkelijker. Hij slaagde er in zijn to-do-lijstjes uit z’n kop te bannen en zich te concentreren op het kabbelende water van de rivier.
Dit gevoel wilde hij met anderen delen. Hij zou een website maken om zijn idee te promoten. Uitverkorenen die de confrontatie met zichzelf aandurfden zouden per sms te horen krijgen waar ze hun rust konden vinden. Unieke locaties in een drukke stad die ze niet kenden omdat ze er geen oog voor hadden gehad.
Via zijn website zou hij t-shirts gaan verkopen. Genummerde, limited editions. Voor als Vrije Geesten en Chivas zich aan hun woord zouden houden, dat er een ‘we’ll meet again’ zou komen...... Zou dat niet geweldig zijn? Dat iedereen van de laatste Chivas-borrel er dan in zijn FF.N-IX shirtje zou lopen. Dat het hotste van het hotste tussen de laatste borrel en het nieuwe concept het Thom Cravate-niks was geweest! Thom Cravate, hij droomde voort.
