Alles is mogelijk
Al zo lang ik mij kan herinneren leef ik in mijn fantasiewereld. Een wereld waar niemand nog een stap naar binnen heeft kunnen zetten, waarschijnlijk omdat het zich bevindt in dat grote deel van de hersenen waar we zelf nog niet van weten wat er zich daar zoal afspeelt...
Het is een plek die zich vormt naar wens en gedachten. Waar ik naartoe kan als alles hier zo echt blijkt te zijn en nep tegelijk, waar ik met iedereen kan praten zonder angst, waar ik dans zonder zwaartekracht, vlieg op kleuren, zing zonder vals te zijn, sterk en licht ben, bomen ruisen en meer van dat euforisch gedoe. Ik beschouw het maar als een cadeau wat ik heb gekregen toen mijn ouders mij kregen. Wat bewust werd geactiveerd bij hun scheiding en alsmaar werd getriggerd bij elke tegenslag en elk verdriet. Maar zonder hen zou die wereld er niet zijn, logisch ik ook niet.
Mijn vader heeft net als ik ook een gezonde dosis fantasie meegekregen. Hij heeft als peuter een V2 overleefd en daarna als tiener zijn fantasiewereld aangevuld met wat wezenlijke onderdelen uit deze. Hij heeft gevaren over verre zee-en en leren koken in tropische landen, de meest mooie voorstellingen in glas geblazen en zijn droom als luchtmachtpiloot moeten inruilen voor dertig jaar lang mensen bijstaan bij Defensie. Misschien is het daar mis gegaan, alhoewel daar heeft hij mijn moeder leren kennen. Zij achter de broodjes en de koffie, hij elke dag gretig uitkijkend naar zijn lunch. Daar zou je toch bijna een sprookje in de notendop zien?
Mijn moeder heeft haar moeder overleefd als jong meisje, in de zin van lichamelijk geweld dan. Met haar 18 jaar vluchtte ze het huis uit door er met een kunstschilder vandoor te gaan. Een mysterie wat tot de dag van vandaag bij haar blijft, haar verhaal en geheim, het duurde maar een jaar. Mijn moeder had aanleg voor de kunstacademie. Een goede vriend van haar moeder bood zelfs aan de studie voor haar te betalen... maar helaas door andere lichamelijke bemoeienissen uit het verleden durfde ze het aanbod niet aan te nemen. Ze ging net zoals vele andere meisjes naar de huishoudschool. Daar werd haar zorgzame kant over-ontwikkeld en werd haar verteld dat ze daar het beste iets mee kon gaan doen. Dus komen we aan bij de broodjes achter de balie...
Mijn vader en moeder dus, samen leuk hoor. Twee kindjes erbij, huisje, tuintje, sprookjes voor het slapen gaan... 13 jaar heeft het geduurd totdat mijn moeder uit haar boze droom ontwaakte. Haar leven veranderde maar werd alles behalve een sprookje. Dat gold ook voor mijn vader. Hij was niet meer in staat om zijn eigen sprookjes te creëren. Hij hield van mijn moeder en mijn moeder alleen. Er dienden zich meerdere gegadigden aan maar hij verdronk zich in zijn tranen en de jenever en sloot zijn onontdekte hersenhelft af.
Dus wat is hier de moraal van het verhaal? Want dat is toch de grote gemeenschappelijke deler van alle sprookjes, bijbelverhalen en mythologieën? Of was het geen sprookje maar bittere realiteit? Ik moet soms uitkijken dat ik het een niet met het andere verwar. Want ontwaken doet dan zo'n pijn. Om niet te verzanden in allerlei dwarsverbanden die mijn hersenhelften onveilig maken blijf ik even in het hier en nu.
E zijn meerdere geestesverwanten, die de hedendaagse sprookjes mooi kunnen vangen in film, verhaal of muziek zoals regisseur Tim Burton, componist Yann Tiersen en schrijver Alexandre Jardin om er maar een paar te noemen, die ons blijven pushen vooral niet weg te vervallen in dodelijk cynisme. Sprookjes hebben voor mij in ieder geval bijgedragen aan het bewust omgaan met mijn onderbewustzijn, waardoor ik een bijzonder leven leef en er niet alleen in vlucht maar het ook kan gebruiken om verder te komen in de alledaagse realiteit.
